နားခိုရာ ေနရာ

နားခိုရာ ေနရာ

          ည၏ေမွာင္မည္းမႈသည္ ပ်က္စီးေနေသာ အပိုင္းအစမ်ားႏွင့္ အုတ္က်ဳိးအုတ္ပဲ့ မ်ားအၾကား လူသူကင္းမဲ့ေနသည့္ ၿမဳိ႕လည္ေကာင္အတြင္း သြားလာေနသည့္သူ႕ကို ပိုမိုခက္ခဲေစေနသည္။ မလွမ္း မကမ္းရွိ မီးေလာင္ေနေသာကားတစ္စီးအနီးသို႔ သြားေရာက္ကာ မီးေရာင္ျဖင့္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာၾကည့္သည္။ မီးေရာင္၏ အကူအညီျဖင့္ ၿမဳိ႕လည္ေခါင္ပန္းၿခံ၏ အျခားတစ္ဖက္တြင္ ႀကီးမား ေသာ ဘုရားရွိခိုး ေက်ာင္းတစ္ခုကို ၀ိုးတ၀ါးျမင္ေတြ႕ရသည္။ ယခုလိုအခ်ိန္တြင္ မိမိတစ္ေယာက္ တည္း ဟိုဒီေလွ်ာက္သြားေနမည့္အစား ယင္းဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းအတြင္း ၀င္ေရာက္ ပုန္းေအာင္း ေနျခင္းသည္ ပိုမိုလံုၿခံဳမည္ဟု သူေတြးမိသည္။ သို႔ရာတြင္ အေမွာင္ထုအား ျဖတ္သန္းၿပီး ပန္းၿခံ တစ္ဖက္ရွိ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းဆီ သြားရမည္ကို အနည္းငယ္ ေၾကာက္ရြံတုန္လႈပ္မိသည္။

          ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ၏စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို တည္ၿငိမ္ေစရန္ေခတၱမွ်ၿငိမ္သက္ ေနလိုက္သည္။ ေၾကာက္စိတ္ကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးေလ်ာ့ခ်ထားၿပီး ေခါင္းကိုၾကည္လင္စြာျဖင့္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ႏိုင္မွ ဒီည ကုိအသက္ရွင္လ်က္ျဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္မည္ကို သူနားလည္ထား သည္။ အေၾကာက္လြန္၍ လုပ္မိလုပ္ရာ ျပဳလုပ္မိျခင္းႏွင့္ ေယာက္ယက္ခတ္လႈပ္ရွားျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေသဆံုးခဲ့သူမ်ားကို သူျမင္ေတြ႕ခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ မိမိေဘာင္းဘီအိတ္အတြင္းထည့္ထားေသာ ပစၥတုိေသနတ္ႏွင့္ ဓာတ္မီးအား စမ္းသပ္ ၾကည့္လုိက္သည္။ အဆုိပါေသနတ္ႏွင့္ ဓာတ္မီးေၾကာင့္ပင္ သူယခုအခ်ိန္ထိ အသက္ရွင္ေနႏုိင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလာေလာဆယ္အခ်ိန္တြင္ ေသနတ္ေရာ ဓာတ္မီးပါ သိမ္းဆည္းထားသင့္သည္ဟု ထင္သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ ေသနတ္သံႏွင့္ မီးအလင္းေရာင္က သူ႕အတြက္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေစႏုိင္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

          မိနစ္အနည္းငယ္မွ် မိမိစိတ္ကိုၿငိမ္သက္ေအာင္ျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ အေမွာင္ထု အတြင္း ပန္းၿခံကို စတင္ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့သည္။ အပ်က္အစီးမ်ားအျပင္ ၀ိုးတ၀ါးအလင္းေရာင္သာ ရွိေသာေၾကာင့္ အလ်င္အျမန္ေျပးလႊားျခင္းမျပဳပဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုးသတိထား၍ တျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ တစ္စံုတစ္ခုကိုထိခိုက္မိ၍ အသံက်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚခဲ့လွ်င္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ အေမွာင္ထု အတြင္းရွိ မိမိေသမင္းမ်ားကို ဖိတ္ေခၚသလိုျဖစ္မည္ကို သူနားလည္ သည္။

          သတိႀကီးစြာထားၿပီး ပန္းၿခံကိုျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရာ ေစ့ထားေသာဘုရား ရွိခိုးေက်ာင္း၏ တံခါး အနီးသို႔ခ်ဥ္းကပ္မိသည္။ ဒီညအဖို႔လံုၿခံဳမႈေပးႏိုင္မည့္ေနရာ အနီးသို႔ေရာက္ေနၿပီဟူေသာ အေတြးသည္ ေၾကာက္စိတ္ကိုဖိႏွိပ္ၿပီး ထိန္းသိမ္းခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ေမာပန္းေနေသာစိတ္ကို အတန္ငယ္ သက္သာ ေစသည္။ ေစ့ထားေသာ တံခါးအနီးသို႔သြား၍ေလ့လာၾကည့္ရာအတြင္းတြင္ အလင္းေရာင္ အေတာ္ အသင့္ရွိေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ အသံမထြက္ေစရန္ သတိထားၿပီးတံခါးကို အနည္းငယ္ဟ၍ အတြင္း ကိုေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။

          `သူတို႔ရွိေနၿပန္ၿပီ´။ စိတ္ပ်က္ျခင္း၊အားငယ္ျခင္း၊ ခိုကိုးရာမဲ့ျခင္းႏွင့္ ေၾကာက္ရြံျခင္းမ်ားေၾကာင့္ တီးတိုးရြတ္ဆိုလိုက္ေသာ သူ၏အသံသည္ တုန္ရီေနသည္။ အားကိုးရာမဲ့ေနခ်ိန္တြင္ ေကာက္ရိုးမွ်င္ တစ္ေခ်ာင္းအျဖစ္ သူထင္မွတ္ထားေသာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းသည္လည္း လံုၿခံမႈေပးႏိုင္ျခင္း မရွိသည္ ကိုသိလိုက္ရသည္။ မိမိဘယ္ကိုသြားၿပီးဘယ္ေနရာတြင္ ပုန္းေအာင္းရမည္ကိုပင္ မေတြးေတာ ႏိုင္ ေအာင္ ေၾကာက္စိတ္ကစိုးမိုးလာသည္။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ရွိ အေမွာင္ထုအတြင္းရွိ အရာ၀တၱဳမ်ား၏ ပံုသ႑ာန္မ်ား အသက္၀င္လႈပ္ရွားလာသည္ဟု ထင္မွားမိလာသည္။ ပန္းၿခံကိုျဖတ္သန္း၍ တိုက္ခတ္ လာေသာ ေလညင္း၏အထိအေတြ႕ကိုလည္း ေသမင္း၏ ေ႔ရွေတာ္ေျပးအျဖစ္ ထင္ေယာင္ေနမိသည္။

          ထိုစဥ္ဘုရားေက်ာင္းအတြင္းမွ တံခါးဆီသို႔တေရႊ႕ေရႊ႕လွမ္းလာေသာ အသံကို သူၾကားရသည္။ မည္သည့္အရာကိုမွ်စဥ္းစားႏိုင္ျခင္းမရွိေတာ့ဘဲ ဘုရားေက်ာင္း၏ တစ္ဖက္လမ္းၾကားအတြင္းသို႔ ေၾကာက္လန္႔တၾကားထြက္ေျပးခဲ့သည္။ ၀ိုးတ၀ါးသာ ျမင္ေတြ႕ရေသာ ည၏အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးထင္ရာျမင္ရာသို႔ သူထြက္ေျပးလာရင္း လမ္းၾကား၏အဆံုးသို႔ေရာက္ေသာအခါ တစ္ဖက္ပိတ္လမ္းၾကား တစ္ခုအတြင္းသို႔ ၀င္ေျပးမိေၾကာင္းသူသိလိုက္ရသည္။ ကေယာင္ကတမ္းျဖင့္ ပိတ္ေန ေသာနံရံကို လက္ျဖင့္ေလးငါးႀကိမ္ခန္႔တြန္းေနမိသည္။ ထို႔ေနာက္စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ နံရံကို ေက်ာမွီကာ ႀကမ္းျပင္သို႔ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေၾကာက္ရြံမႈႏွင့္ ေမာပန္းမႈတို႔ေၾကာင့္ အေလာတႀကီး အသက္ရႈသံမ်ားႏွင့္ ႏွိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျဖစ္ေသာ ရင္ဘတ္ကိုလက္ျဖင့္ဖိကာ အေမွာင္ထုအတြင္း မိမိေျပးလာခဲ့ေသာ လမ္းၾကားတစ္ေလွ်ာက္ကို ေၾကာက္လန္႔တၾကား ၾကည့္ေနမိသည္။ ခါးၾကားရွိပစၥတိုကိုထုတ္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ထားသည္။ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ မိမိအတြက္အားကိုးရာသည္ ပုန္းေအာင္းရန္ေနရာမဟုတ္ေတာ့။ လက္ထဲရွိပစၥတိုတစ္လက္ႏွင့္ က်ည္ဆံေလးေတာင့္ သာျဖစ္ေတာ့သည္။

          ထိုစဥ္ ညဥ္းတြားသံမ်ားႏွင့္ တရြတ္တိုက္ လမ္းေလွ်ာက္လာသံမ်ားကို သူၾကားလိုက္ရသည္။ မိမိေျပးလာစဥ္ အပိုင္းအစအက်ဳိးအပဲ့မ်ားႏွင့္ တိုက္မိ၍ ထြက္ေပၚလာေသာအသံမ်ားႏွင့္ မိမိေျခသံမ်ားေၾကာင့္ ေသမင္းမ်ားေရာက္လာႏိုင္သည္ ကိုေတြးမိသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္မလာေစရန္ႏွင့္ ယခုၾကားေနရေသာ ခပ္ေ၀းေ၀းမွ ၾကားေနရေသာ အသံမ်ားတစ္ျဖည္းျဖည္းေ၀းသြားေစရန္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။ မိမိ၏ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္ ဘုရားထံတြင္ေတာင္းခဲ့ဖူးေသာ ဆုအမ်ဳိးမ်ဳိးအနက္ ဒီဆုေတာင္း ေလာက္ ျပည့္၀ေစလိုသည့္ဆႏၵမရွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူဆုေတာင္းမျပည့္ခဲ့ေပ။

          ၾကားေနရေသာအသံမ်ားႏွင့္ ေျခသံမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းပီသလာၿပီး မိမိရွိရာ လမ္းၾကားအတြင္း၀င္လာေၾကာင္းကို သူသိလိုက္ရသည္။ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ရင္ဘတ္သည္ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးေခြ်းမ်ားစိုရြဲေနသည္။ တေရႊ႕ေရႊ႕လာေနေသာ အသံမ်ားအျပင္ တယီးတယိုင္ လမ္းေလွ်ာက္လာေသာ လူရိပ္မ်ားကို အေမွာင္ထုအတြင္း မပီမသျမင္ေနရသည္။ ပစၥတိုကိုဆုပ္ကိုင္ ထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ ေခြ်းမ်ားျဖင့္ေစးထန္းေနၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ ရီေနသည္။ အေမွာင္ထဲတြင္ က်င့္သားရေနေသာ သူ၏မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ လူရိပ္မ်ားကို စူးစိုက္ၾကည့္ ေနမိသည္။ ေရွ႕ဆံုးမွလာေနေသာ လူရိပ္၏ ပံုသ႑ာန္ကို သူျမင္ႏိုင္သည္အထိ လူရိပ္တစ္ခုသည္ နီးကပ္လာသည္။ လူရိပ္ထံသုိ႔ အထိတ္ တလန္႔ျဖင့္ ဓာတ္မီးထုိးၾကည့္လုိက္သည္။

          ထိုသူ၏ မ်က္ႏွာသည္ေမးရိုးမ်ားေပၚသည္အထိ ပိန္ကပ္ေနၿပီး မ်က္ကြင္းမ်ားလည္း ခ်ဳိင့္၀င္ ေနသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကသူ႔အားစိုက္ၾကည့္ေနၿပီး ဆာေလာင္ ေနသည့္ပံုေပၚေနသည္။ ခႏၶာကိုယ္တြင္ ဒဏ္ရာျဖင့္ျပည့္ေနၿပီး နံေစာင္းတြင္ အသားမ်ားမရွိေတာ့ဘဲ နံရိုးမ်ားေပၚေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ နီးကပ္လာသည့္ ယင္းဖုတ္ေကာင္၏ ရင္ဘတ္ကို ေသနတ္ျဖင့္ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ဖုတ္ေကာင္ သည္ေနာက္သို႔လန္က်သြားၿပီး ျပန္ထရန္အားယူေနသည္။ ေသနတ္ျဖင့္ ေနာက္တစ္ခ်က္ ထပ္မံပစ္ လိုက္ရာ ဖုတ္ေကာင္၏ ႀကံဳလွီေနေသာ လက္ေမာင္းကိုထိသြားၿပီး အသားစမ်ား ဖြာလန္ႀကဲသြား သည္။ လႈပ္ရွားေနေသာ ဖုတ္ေကာင္ကို တတိယေျမာက္တစ္ခ်က္ ထပ္မံပစ္လိုက္ရာ ဦးေခါင္းတည္႔တည့္ကို ထိမွန္သြားၿပီး ၿငိမ္သက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ေသဆံုးသြားေသာ ဖုတ္ေကာင္၏ ေနာက္ရွိ ေရႊ႕လ်ားလာေနေသာ လူရိပ္မ်ားရွိရာသို႔ ေသနတ္ကိုခ်ိန္လိုက္သည္။ ေသနတ္သံေၾကာင့္ လမ္းၾကားထဲသို႔ ၀င္လာေသာ လူရိပ္အမ်ားအျပားကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ လမ္းၾကားအျပည့္ ၀င္လာသည့္ ဖုတ္ေကာင္ မ်ားသည္ သားေကာင္၏ အနံေၾကာင့္ပိုမိုဆူညံစြာ ညဥ္းတြားၿပီး မိမိအား တစ္စစီစုတ္ၿဖဲစားေသာက္ရန္ အလုအယက္ တိုးေ၀့၀င္လာၾကသည္။

          ကပ္ဆိုးႀကီးစတင္ ျဖစ္ေပၚလာသည့္အခ်ိန္မွစ၍ မိမိ၏ မိသားစုႏွင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားကို ဆံုးရံႈးခဲ့ရသည္။ မိမိတစ္ေယာက္သာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ယခုအခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ မည္သူမွ်မရွိေတာ့ေသာ ဘ၀မွာမိမိ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္လ်က္ အသက္ ရွင္လ်က္ရုန္းကန္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ မိမိရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုေရာက္ရွိလာၿပီး မိသားစုႏွင့္ အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ တမလြန္တြင္ မိမိအားေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမည္ဟု သူေတြးရင္း အားတင္းမိသည္။ မည္သို႔ေသဆံုးမည္ကိုသာ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ေသာ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ႏိုင္စြာခ်လိုက္သည္။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကိုခ်လိုက္ၿပီး မ်က္စိကိုမိွတ္ထား လိုက္ကာ ေနာက္ဆံုးက်ည္ တစ္ေတာင့္ကို အသံုးျပဳလိုက္ ေတာ့သည္။